Kthimi emocionues i fëmijëve në shtëpinë ku kishte lindur nëna e tyre në Napoli
7 femijët e saj tashma gra dhe burra mbi 30 vjeç shkuen ne Itali sapo ju dha rasti i parë.
Nji mbasdite pranveret ata u ndalën para nji dere napolitane dhe trokitën me ndrojë.
“Kush asht ne derë?” pyeti nji grue rreth te 70 që hapi dritaret ne katin e dytë te rrugicës se ngushtë.
“Jam Jozefi”, ja ktheu i madhi.
“Cili Jozef?” vazhdoi grueja prej nelt
“Jozefi, djali i Regjineles”, vazhdoi i madhi.
Nji burrë doli menjiherë ne dritare mbas grues dhe lëshoi vikamën:
“Regjinelës se Shqipnisë?!”
“Po!”- ju përgjigjen te shtatë njiherësh.
Ai u ul poshtë me hapë derën, ndërsa gruaja ne dritare thirri:
“Madonna di Napule è successo un miracolo!”
Te shtatë fëmijët e Regjineles hynë mrendë dhe kërkuen vetëm me pa shpinë ku nana e tyne kishte kalue 20 vjetët e para të jetës se saj.
Burri mikpritës vetëm dridhej dhe i dilnin lot e nuk po kishte forcë me pyetë per motrën e vet.
Ata i thanë se Regjinela asht mirë, porse jeta e ka lodhë, se ajo asht shendoshë dhe nuk levizë me shumë deshire.
Ndërsa pyetjes së dajës se tyne mbi te jatin, te cilin ai e kishte njoftë mirë ne vjetët e studimit, i thanë se kishte vdekë me kohë ne burgjet e diktatures dhe ata shumë pak apo aspak kishin pasë mundësinë me e njoftë.
Daja ju kallxoi dhomën e 20 viteve te Regjinelës dhe ju tha se nuk e kishin prekë qe ditën kur nuk kishin marrë ma lajme per te, nëse ishte gjallë apo jo. Te shtatë femijët e Regjinelës, tashma burra dhe gra, panë dhe prekën me sy cdo gja ne atë dhomë te vogël qe nana e tyne e kishte vizatue per vite me radhe dhe ishte ba me kohën dicka dicka e shejtë per to.
I thanë dajës se për ket dhomë kishin ardhë ma shumë, me njoftë kohën e feminisë dhe rinisë se nanës se tyne se ata ishin per rrugë te familjet e tyne tashma te shpërndamë nëpër mbarë Italinë.
Ndërkohë shpija u mbush me kojshi, pleq dhe plaka qe ruenin ende ne kujtesë Regjinelën e bukur qe kishte ike dikur para 50 vjetëve me dashuninë e jetës se saj e sejcili përpiqej me gjetë ne fytyrat e femijëve te saj, vajzën e bukur napolitane.
“Kjo asht dashunia e vërtetë. Vetë vdes aty ku lëshon rranjët, ndërsa lulet ja ngarkon erës me i cue andej nga ka ardhë.”– autori Gjergj Jozef Kola
Vjenë, 2018
