Nuk e lufton pushteti politik, sepse ky në thelb dëshiron që korrupsioni të vazhdojë, sepse kështu mund të kënaqi qoftë atë që dëshiron të mbarojë punë, qoftë funksionarin që fut ndonjë gjë në xhep e vazhdon të punojë me rrogën e ulët që i jep shteti. Nuk e lufton dot funksionari sepse ky dëshiron, natyrisht, të pranoje ryshfetin që po i afrohet. E nuk e do aq shumë për vetveten, por sepse e di mirë që kjo monedhë është e vetmja që nesër pasnesër do i lejojë të mbarojë punë në spital, në gjendje civile apo në shkollë.
Nuk e lufton korruptuesi, sepse i leverdis për momentin, i zgjidh punë. Allishverishi, nderi personal, lekët në zarf apo bakshishi i majmë e ndihmojnë korruptuesin të komunikojë me përfaqësuesin e pushtetit. Këto pagesa janë gjuha e vetme që, ai është i sigurt, pushteti njeh e pranon.
Nuk e lufton pushteti gjyqësor sepse, në thelb, e di që beteja kundër korrupsionit është rezultat i lëvizjes qytetare, i një rilindje kombëtare që duhet ta kërkoje, ta pranojë e ta mbështes, e s’mund të jetë heroizmi i ndonjë polici apo prokurori rambo.
Askush nuk e lufton korrupsionin sepse askujt nuk i leverdis, a të paktën kështu u duket në shikim të parë. Kjo paaftësi për të parë me larg ama, na lë në vend numëro në të njëjtën pike: të gjithë të mundur e të gjithë të kënaqur.
