Sistemi ynë njeh “mikun”, djalin e doktorit dhe të politikanit, vajzën e avokatit dhe të VIP-it. Ne të tjerët jemi masa e thjeshtë.
Kjo do të thotë që nesër, aftësitë tona, s’do të jenë kriter përfaqësimi individual, njësoj i vlerësueshëm e parësor, si të qenurit miku i një njeriu me peshë, ndonëse pa vlera.
Mjediset e shkollave kanë treguar se janë pjesë ushqyese e këtij sistemi.
Ne shkollen e mesme, pushimi i gjate te fuste ne rrethin e thashethemeve: “Mami i E.-se, ka nje shoqe qe njeh zyshen e kimise e do t’i thote qe ta kete “pakez” kujdes E-ne.” Eshte shume mire qe te te kete “zysha kujdes” (dhe kete e kam kuptuar nga perjetesat e te tjereve): s’te bie lapsi asnjehere per ne derrase te zeze, ato 6 e provimeve te behen 8 ne regjister, detyrat e shtepise mund t’i lesh pa bere, mungesat i ke gjithmone te justifikura.
Ne qe mamate i kishim pa shoqe te tilla, studionim deri vone nje nate para provimit, zgjoheshim ne gjashte te mengjesit per te perseritur, prisnim fleten e provimit me flutura ne stomak dhe rezultatin e provimit me ankth, penalizoheshim ne note per cdo gabim (ashtu sic eshte e drejte e ashtu sic do ish te behej kundrejt cdo nxenesi apo studenti), nje renie e vogel nga mesimi behej motiv i kerkeses per te sjelle prindin ne shkolle (pa menduar qe prindi – ne rastin me te mire – e kish nje pune dhe duhet te kerkonte edhe ai leje per mungesen e pranise se tij), “na binte lapsi” me shpesh per t’u pyetur e pakenaqesite e mesuesve, rrjedhoje e keqpergatitjes sone, ishin gjithmone ne prani te publikut ne klase.
Kjo ish situata qe ofronte nje shkolle e mesme shteterore tiranase ne zonen e bllokut rreth 6 vite me pare.
Ne shkollat private nuk ish e nevojshme qe mami te kish shoqe qe njihnin mesuesit eshkolles; mjaftonte qe mami (apo babi) te kishte mireqenie mjaftueshmerisht te larte.
Kishte dhe nga ato mesues qe jepnin mesim edhe ne shkolla private. Me “ne” ishin “ata tmerrshmit” (keshtu i quanim midis nesh), me “ata” “me te miret ne bote”(keshtu i quanin midis tyre)! E cuditshme, por e vertete.
Nga atehere, fillova te besoj ne fuqine trasformuese te parase mbi karakterin.
Une ika e di te flas vetem per “ate kohe”.
Kush mbeti, ç’po ben?
