Kam parë disa gjëra të tmerrshme gjatë jetës sime. Puna, jeta e mosha më kanë detyruar t’i shikoj. Disa i kam harruar. Disa të tjera mundohem t’i harroj por tunden brenda kokës sime e sillen e përsillen si fotografi që nuk duan të ikin.
Shumë prej asaj që kam parë varet nga fakti që jam shqiptar, që kam lindur në një vend të caktuar në një vit të caktuar (për të qenë i saktë, viti 1982). Shumë nga gjërat që duhet të harroj janë kryer dhe po kryhen edhe në këtë moment nga bashkëkombësit e mi. Shqiptar si unë. Shqiptar sa unë dy djem që lidhin kokë e këmbë një të moshuar dhe e ngrenë me një eskavator .
Është një nga ato gjëra që nuk do harroj, do e mbaj aty si kujtim rezervë për ta pasur gati kur do më duhet të kujtohem se kush jemi dhe çfarë mund të bëjmë.
Nuk më lëndon aq shumë mizoria e djemve, më dhemb dobësia e të moshuarit që vë në kandar pasurinë e vetme që ka: jetën. Kërcënon që do flijohet nëse e poshtërojnë vërtet ashtu.
Çfarë është sot Shqipëria e çfarë janë sot shqiptarët
Më bezdis diskutimi “Çfarë është sot Shqipëria e çfarë janë sot shqiptarët”, por më duhet ta përballoj. Secili e përballon sipas mënyrës së tij. Miqtë e rinj kanë ironinë, miqtë e vjetër kanë cinizmin. Ajo video sikur shtron një pyetje që secili shmang sipas elegancës së tij. Unë e shmang duke shkruar këto rreshta, duke i kujtuar e duke të kujtuar se çfarë Shqipërie jemi.
Po kush jam unë?
Unë nuk jam Shqipëria e tortës së 100 vjetorit në kryeqytet, e nuk jam as Shqipëria që qëllon në bulevardin “Dëshmorët e Kombit”.
Jam Shqipëria e Ismail bej Qemalit që zhyt opingat në baltën e Myzeqesë për të ngritur flamurin.
Jam Shqipëria e Gjergj Kastriotit që mbledh një popull e ndal një pushtues, e po aq Shqipëria e rezistencës spanjolle viti 1936.
Jam Shqipëria e Naim bej Frashërit, asaj me male e lisa.
Nuk jam Shqipëria e gjyqeve te kinema Partizani, por nuk jam as Shqipëria e vrasësve të 4 shkurtit e nuk jam as Shqipëria që var vrasës në sheshin e Fierit.
Jam Shqipëria e besës, që nxjerr djalin para nazistëve për të shpëtuar mysafirin.
Jam Shqipëria e Dhaskal Todrit, nuk jam Shqipëria e arabaxhiut të tij që e vret sepse mendon se ka flori me vete.
Jam Shqipëria e priftërinjve që falin torturuesit ndërsa i torturojnë, jam Shqipëria e atyre që shkruajnë vargje nëpër burgje , e baballarëve që lënë teqetë e marrin armët për të shporrur pushtuesin.
Nuk jam Shqipëria e Sigurimit, Shqipëria e spiunëve, Shqipëria e të qorruarve nga ideologjia.
Jam Shqipëria që liron vendin në autobus, Shqipëria që paguan rregullisht ujin e dritat, Shqipëria që respekton njësoj edhe hoxhën edhe priftin, Shqipëria që fut në xhep letrën e çumçakizit për ta hedhur më vonë. Jo ajo e bejlerëve që vijnë deri në Romë për t’i dhënë kurorën një shkurtabiqi, as ajo që në fillim të prillit merr malet si lepur.
Jam Shqipëria e Ulqinakut që jep shpirt në portin e Durrësit e jep fjalën me gjak në lidhjen e Lezhës. Shqipëria e Abetares, e Konferencës së Mukjes, e fjalimeve të Bajo Topullit, e ëndrrës së Zai Fundos, e besnikërisë së Mustafa Gjinishtit, e trimërisë së Mic Sokolit, e plumbit të fundit të Adem Jasharit…
