Sa herë që kalonte në atë vend, i mblidhej zemra në një grusht dhimbjeje. Mbështetej pranë murit të shkollës, ku zhvilloheshin orë mësimi instrumentash muzikorë, duke dëgjuar në heshtje tingujt që mbushnin hapësirën përreth saj.
Pastaj, kthehej në shtëpi pranë pianos së vogël prej druri, ngjyrë blu. Një miniaturë, dhuratë që e kishte gjetur poshtë këmbëve të pemës së vitit të ri nga gjyshja e saj austriake. Kërkonte të mësonte vetë ndonjë melodi, nganjëherë edhe duke e sajuar me nota “kompozim” personal, vjedhurazi, nga ndonjë partiturë e prindërve të saj. Sa i pëlqente ai pentagram, sa dëshirë kishte që dikush ta mësonte me të vërtetë! “As mos e mendo!”- i kujtonte shpesh këto fjalë – “arti nuk bën për ty, vajza ime…e njoh mirë atë ambjent”.
Deri në atë moment kishte qënë vetëm një lojë. E vetmja mënyrë, që të mund të kënaqej me ëndrrën e saj, ishte nata. Kur mbyllte sytë dhe shikonte vetveten pranë një pianoje të bukur, të madhe, të llustruar, si një pasqyrë elegante. Si një princeshë me fustan të vaporizuar gri perlë dhe flokë të mbledhur përpjetë niste të vallëzonte deri sa mëngjesi ti puthte sytë. Ishin kohëra ku ëndrrat kishin thjeshtësinë e një libri.
“Sa më pëlqen ky instrument” – belbëzoi në një fraksion sekondi me bindjen që po e dëgjonte vetvetja dhe askush tjetër.
“Vërtetë!” – u dëgjua një zë që vinte nga fundi i dhomës.
I ngjante një salloni të madh festash ajo hapësirë e bukur, pikturat e 800-ës qëndronin varur mbi mure si në një kasafortë ambientale. Një divan i gjatë, i bardhë dhe oxhaku me flakë të kuqe ku kërcisnin drunjtë e vënë në një simetri maniakale i jepnin kontrast pianos së zezë në qoshe. Nuk u mundua të kuptonte nga erdhi zëri, kishte një detyrim të qartë në brendësi të atyre mureve, që merrnin jetë vetëm në fundjavë, kur njerëzit mblidheshin në atë shtëpi pushimi të Selvës në Fasano, për të thithur ajrin e kodrës që përplaste fytyrën e gjelbërt përballë detit. Kishte vetëm një detyrë: të pastronte e heshtur, pa e kthyer kokën përreth… të kujdesej për pluhurat që binin mbi tabllotë…mbi pianon… Asaj i fliste sa herë që i shkonte pranë, me zë të trembur fëmije…të atij fëmije që kishte harruar te luante prej kohësh mbi të.
“Nuk mund ta besoj që e njeh këtë instrument”– vazhdoi zëri – “ulu të lutem e na luaj diçka, të dëgjojmë ndonjë melodi, se kjo piano këtu ka vite që është vetëm për bukuri mobilimi.”
Ju mblodh një lëmsh në fyt. “Si mund të bësh një krim të tillë mbi artin duke e lënë për vite në një qoshe…e të jem unë e ardhura nga larg ta zgjoj nga plogështia e tyre!”
Përpëliti qepallat për të sjellur memorien…nuk kishte patur asnjëherë guxim ta hapte kapakun e tastierës, me lehtësinë e një pende mbështeti pëllëmbën, nën gishtërinjtë që i dridheshin, notat morën ngjyrë. Përhapën, përreth çdo objekti të ftohtë që gjendej në atë sallon të bukur, jetën!
“Për Elizën! Vetëm këtë melodi kam mundur të mësoj. – saktësoi duke marrë frymë e lehtësuar nga emocioni që i kishte mbërthyer stomaku.
Nuk zgjati shumë, ndjehej e zbrazur, u ngrit me ndrojtjen e një fillestareje, mbylli kapakun e pianos duke i kthyer shpatullat që akoma i dridheshin si gjethe, gjysmëhija e mbasdites i la vendin në atë sallon të bukur sërisht boshllëkut.
“Jetë e çuditshme!”– mendoi.
Përplasej gjithmonë në të ftohtin e mëngjesit sepse dilte pa gdhirë për në punë. Shpesh kthehej e vdekur dhe zgjohej në mëngjes me lamat e syve deri në tokë, një të larë dhe një krem me gishtërinj të butë do të ishin e vetmja përkëdhelje e ditës. I thonte vetes me optimizmin e të çmendurës pa e pyetur dhe pa marrë aprovimin e pasqyrës: “E bukur je akoma..!”. Kështu jeta e pa të bukur gjithmonë deri sa e besoi dhe pasqyra që u thye vetë një ditë.
Do të vazhdonte të jetonte ditët dhe netët e qyteteve që ndërronte herë pas here në kërkim të një stabiliteti jetësor. Ato e prisnin në zhurmën e trafikut, në ajrin e ndotur të metropolitanës, në heshtjen e vdekur të natës kur vetmia fliste me të dhe debora mbulonte kujtimet. Nuk i bënte përshtypje më shikimi me dyshim i njerëzve që kërkonin me çdo kusht hetimin e të kaluarës mbi identitetin e saj.
Nuk kishte më rëndësi përse turnet në fabrikë kishin qënë vetëm një sinfoni e mësuar nga jeta, pas shumë vitesh mundi ti drejtonte ato.
Nuk kishte rëndësi nëse lokali, në qoshen e humbur të qytetit, i kish ofruar vetëm ndyrësinë e gotave pa fund me alkol apo tymin e cigareve që nxirrnin klientët e dehur deri vonë… vite më pas pihej edhe çaj me limon.
Nuk kishte rëndësi nëse nëpër spitale, dikur vigjëlonte në heshtje, në qoshet e dhomave të ftohta, pleqërinë e lënë vetëm…i kujton sytë mirënjohës.
Nuk kishte rëndësi nëse një ditë i thanë të rrinte në shtëpi se nuk kish më vend për të aty. Dikush nuk kishte marrë shpërblimin e duhur prej saj…mjaftoi nje shuplakë krenarie, shpejt iu hap një portë tjetër.
Nuk kishte rëndësi që vreshtave dielli, ditëve të nxehta, i kishte rreshkur fytyrën e re, i ishin prishur duart e bukura me prerje të thella që linin pika gjaku nëpër tokë të huaj…atë toke mësoi ta donte si të sajën.
Nuk kishte rëndësi nëse kishte përfunduar studimet si avokate dhe vazhdonte të kërkonte punësim në ndonjë restorant, i pëlqente ky rol, përparësen e bardhë ja kishte parë brezave të grave në shtëpinë e saj. C’të keqe kishte ta vishte edhe pse në kokë mbante një kurorë dafine!
Nuk kishte rëndësi që nuk dinte të lante mirë shkallët e pallateve, se në Universitetin e Tiranës kishte mesuar Marksizëm jo mirëmbartje ekologjike…
Nuk kishte rëndësi që dikush e mori me forcë nga krahu dhe “i prezantoi” klientin përgjatë bregdetit të Barit apo autostradës së Milanos…pati forcën e shpirtit që nuk ja përdhunuan dot.
Nuk kishte rëndësi që lotët i rridhnin sa herë trokisnin festat, një vizë turistike prindërit e saj nuk mundën ta merrnin dot, ishin shumë të varfër atje në malësitë e veriut… sot shkon ajo ti takojë.
Nuk kishte rëndësi kur mbeti në një kryqëzim me duart e shtrënguara vetëm nga ngrohtësia e doçkës së fëmijëve të saj…aty ndaloi dhe ktheu kokën nga pas, shumë rrugë kishte bërë dhe shumë e priste. Nuk e pati të vështirë të kuptonte dashurinë, të dëgjonte si i rrihte zemra, ta linte të lirë.
