Nuk vdesin poetët,
rilindin përsëri
në çdo trung peme
që digjet bëhet hi.
Nuk vdesin poetët,
rikthehen bashkë me valë –
shndrisin në buzë e sy,
kur bëhen fjalë.
Nuk vdesin poetët,
janë farë nën tokë – që mbinë,
janë heshta të ëmbla
që ngulen thellë në gji.
Nuk vdesin – kur vdesin poetët,
por nisen për rrug’tim – drejt asaj –
që kërkuan, ëndërruan pa mbarim.
Nuk vdesin poetët,
nuk plaken kurrë –
ngrihen si malet – rrjedhin si lum.
Lamtumirë Moikom Zeqo
