Në kuadrin e projektit të binjakëzimit të dy shkollave shqipe të Diasporës Shqiptare, më 16 dhe 17 prill 2011, u takuan në Parma të Italisë përfaqsuesit e shkollës “Scanderbeg Parma” të Italisë dhe “Naim Frashëri” Worcester të SHBA.
Një grusht dheu gjithmone me vehte për të mos harruar që flas shqip. Binjakësia e parë, ndërmjet shkollave shqipe jasht kufijëve të Shqipërisë, në Parma, Itali!Një ndër ato fundjavat që çdo njeri nga ne mendon ta kaloje sa më mirë. Këtu radhitja e ideve është e ndryshme. Një shëtitje në bregdet, duke parë që koha është e bukur dhe pranvera ka shpërthyer me të gjithë forcën e saj në një sinfoni të mrekullueshme ngjyrash, apo në një vend turistik në mal ku ka shumë liqene në këto zona me parqe. Apo në kënde lojrash me femijët, kënaqësi ideale për kohën e lirë të tyren, një ditëlindje apo një ndeshje futbolli shoqërore… një pafundësi mund të themi. Asnjëra nga këto nuk do të kishte përcjellur emocionin që jetuan fëmijët, mësuesit dhe prindërit e shkollës shqipe në Parma në datën 16 dhe 17 prill! Do të mund të interpretohej si një sakrificë ditore po të mos kishte egzistuar pasioni me të cilën ky grup i bukur familjesh e vlerëson motivin, që karakterizon të gjitha të shtunat e vitit kur i shoqërojnë fëmijët e tyre në shkollën shqipe “ Scanderbeg”, si një paralelizim rritjeje karakteriale dhe kulturore e fëmijëve të tyre. Do të mund të interpretohej si një sakrificë koha e mësueseve vullnetare, që sapo mbarojnë punën apo detyrat familjare, vrapojnë në klasë dhe ndajnë me fëmijët dashurinë e gjuhës së rrënjëve. Këtë tjetër detyrë shoqërore dhe kënaqësi njëkohësisht, me pasion, që shpesh i vendos edhe ato vetë në një banke prove. Pasion i ngjashëm edhe diku tjetër, në një sintoni të përbashkët me një tjetër shkollë shqipe, me të tjerë prindër dhe fëmijë, me të tjera mësuese. Po të së njëjtës dashuri asaj që Naimi i vjershëroi: “ guri i rëndë në tokën e vetë” ne mund të shtojmë: “mund të gjej përmasën e duhur edhe në tokë të huaj”!Do të kisha patur dëshirë të tregoja si në një rreportazh të vërtetë, pa retorikë gjuhësore se shqipia mund të përgjigjet me tonalitete të mrekullueshme po e trasmetove me të njëjtën vijë harmonike të të jetuarit, mekanizmin e bukur të bashkëpunimit që vihet në motor kur të gjithë lëvizin si bletë punëtore në stafetën e oragnizimit.
Një lidhje nga ato më të natyrshmet, kjo midis shkollës shqipe “ Sacanderbeg”, në Parma, Itali dhe ajo “ Naim Frashëri” e shoqatës kulturore, ne USA, Kombi. Një kontakt midis mësuesesh që kanë kuriozitit për një projekt të përbashkët. Në fund të fundit edhe se shkollat e gjuhëve kanë distanca gjeografike midis tyre kanë afërsi ideali. Po ideali! Ndoshta të tingëllon metaforike ta krahasosh sot jetën me ideale sempse vetëm dikur shoqëria kishte ideale? Nuk është e vërtetë, idealet egzistojnë gjithmone, ndoshta trasformohen në optikën njerezore, marrin forma ekzistenciale sipas kushteve, por nuk zhduken. Të jesh në timonin e një projekti vullnetar ku tema dhe idea shtrihen në të përditshmen e emigracionit konkretisht dhe vullnetarisht, aty ku janë filizat pra fëmijët, është një formë e mrekullueshme ideali. Shkolla e gjuhës tënde nga aty thurret rrjeta e komunikimit, njohjes, kuriozitetit. Barrikadë për indiferentizmin ndaj kulturës tënde.
Malpensa, avioni mbërrin me një orë vonesë…Alarmohemi se surpriza kishte një afat, një orar, atë të orës së mësimit 15.30. Shkolla fillon të mbushet me femijë. Janë të bukur si vetë pastërtia e shpirtit fëmijërorë. Vajzat me flokët e krehura si për festë, djemtë për çudi nuk mungojnë! Mësueset përgatisin materialet didaktive. Këndin e letrarit, me libra të shumtë për fëmijë, në gjuhën shqipe. Në një ambjent, përballe klasës ku do të zhvillohet mësimi i hapur, nënat përgatisin një banket. Zgjas kokën se më bënë kuroze tavolina, nuk kisha parë ndonjëherë një banket shkolle me mbulesa tavoline të punuar me grep dhe të qëndisur si e kishin zakon amvisat shqiptare. Më solli aromë duarsh punëtore, aromën e traditës time, aromë shtëpie. Aida, përgjegjësia e banketit nuk kishte harruar vazon me lule si dhe trëndafilat që përmblidhnin cepat e mbulesave. Të kuq si gjaku, si flamuri….si pasioni, si dashuria. U mrekullova dhe mbylla derën ti linja të punonin pa i trazuar. Dëshirë kishim të gjithë që surpriza e mësimit të hapur me mësueset që kishin mbërritur atë ditë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës të ishte shëmbullore. Ishin grumbulluar energjite se bashkimi bënë fuqinë thotë në projektet e saja gjithmonë shoqata “Scanderbeg”! Kështu ora e mësimit filloi, midis nesh drejtoresha e shkollës shqipe në USA, Worcester, Rezarta Reso dhe kordinatore Aurora Minga. Binjakësia e parë midis shkollave shqiptare të Diasporës. Një takim shumë i rëndësishëm i shkëmbimit të eksperiencës, të programeve didaktive, por mbi të gjitha të ndërhyrjeve dhe lidhjeve midis shkollave të gjuhës amtare shqiptare jashtë kufijve të Shqipërisë.
Prindër me buzëqeshje optimiste, mësuese të përgatitura, por mbi çdo gjë ,fëmijë të angazhuar në garën e diturisë. Duar që ngriheshin lart pa dyshimin më të vogël, fjalë që rridhnin në përgjigje pyetjesh, lexime pjesësh letrare, poezish dhe ushtrimesh gramatikore. U fol për jetën e përditshme, për një lidhje efektive midis nxënësve të të dyja shkollave, duke shkëmbyer në një të ardhme adresën e banimit, për të komunikuar duke shkruajtur në shqip me letra të thjeshta nga një kontinet në tjetrin. Ndoshta një ditë mund edhe të takohen dhe të flasin për këtë eksperiencë unike që i dhuroi shkolla shqipe. Nuk kishin kohë të shikonin njëri – tjetrin apo të flisnin për gjëra të kota siç ndodh nganjëherë në orët e mësimit kur lodhen. Normale, janë fëmijë! Nuk kishin kohë ta humbisnin se ishte koha e bukur e tyre e gjitha ajo që rrodhi për gjatë dy orëve të mësimit të hapur. Duart e Ronit, të Kiarës, të Aminës, të Xhesikës, të Kadifes, të Jorës, të Deborës…Xhevatit e kështu me rradhë. Sa duar të brishta që lidhën kohën për ta jetuar në emocionin e këtij takimi me prindërit që i dëgjonin pothuajse të hutuar nga kënaqësia që po provonin. Një falenderim, nga komuniteti shqiptar, mësueseve vullnetare të shkollës shqipe “ Scanderbeg”, Brunilda Hoxha, Edlira Ndreu, Elvira Lika, Alma Babamusta, Durim Lika, për këtë nismë kaq domethënese në themelet e një projekti afat gjatë të mësimit të gjuhës mëmë.
