Durim!..
Jemi të gjithë të ndryshëm në jetë, në çdo këndvështrim. E të jemi të ndryshëm, nuk është ndonjë gjë anormale.Kemi një shpirt, një zemër, një mendje, kemi një fizik – përse jo, një shëndet – një forcë, natyrë apo një dobësi karakteristike e tipike tek gjithsecili. Kemi secili një koeficient inteligjence të përcaktuar, një ide, bindje apo vizion..
Mund të pëlqejmë gjithçka apo të pëlqejmë gjithkënd? Ne personalisht, a është e mundur të jemi të pëlqyeshëm për të gjithë? Absolutisht jo. Sidoqoftë mbetet ‘brumi’ ynë, cilatdo qofshin vlerat tona, tiparet tona, ato që na bëjnë unikë.
Vlerat tona?
Oh, edhe këto janë relative. Relative, duke filluar që në hapin e parë, atë të parametrit të përkufizimit të tyre: atë që ne, në lidhje me veten apo me kë simpatizojmë, e quajmë ‘vlerë’, dikush tjetër e quan ndoshta ‘dobësi, mangësi’.
Kështu ka qenë e kështu do të jetë, është pjesë përbërëse e botës ‘njeri’.
Paragjykimi?
Shumë më dinak dhe i rrezikshëm sesa ti e mendon.
Zaptoi dikë një herë dhe nuk e lëshoi më. E zaptoi qënien e tij dhe arriti ta manipulojë e manovrojë atë, ashtu siç komandohet nje buratin.. Në ç’mënyrë? E pati shumë të thjeshtë, sepse jo vetëm në personin që mbërtheu, paragjykimi gjeti atë më të përshtatshmin, të përzgjedhurin, atë që paragjykimit do t’i kishte lënë shteg për veprim, do t’i kishte dhuruar terren ku ai të shtrinte rrënjët e tij, por edhe për atë që, arriti ta bëjë të besojë këtë person se: “Eshtë duke logjikuar, duke arsyetuar, duke argumentuar!” ….
I mjeri, ishte thjesht duke paragjykuar dhe nuk ishte as në gjendje që këtë, ta kuptonte.
Ndoshta thjesht për faktin se jeta, perfeksionin, s’ ka arritur ta shohë tek asnjëri nga ne.
Dëgjove që një miku apo të afërmi i lindi një fëmijë? Që familja e tyre u shtua?
Ndërlikon veten me mendime të tipit: si të formuloj urimin, kur sapo more vesh që fëmija e tyre ka lindur me sindromën Down?
Eshtë veçse një fëmijë, është një qënie njerëzore, dhe jetën, ai në vetvehte e familja e tij, mundet ta kenë të vështirë, prandaj ti nga ana jote, mundohu që të mos e thellosh negativisht këtë sfidë të re që sapo trokiti në jetët e tyre, përkundrazi, me ndjeshmërinë e mirëkuptimin tënd, me bindjen se atë sfidë, mund t’i qëllojë që ta bashkëndajë në familjen e tij gjithkush e në çdo moment – edhe atëherë kur asnjëri nuk e pret – pa asnjë dallim, në fëmijë të tij, në fëmijë të të afërmve të tij, të miqve të tij, thjesht uroje për një jetë të gjatë e të lumtur!..
Më e thjeshtë se kaq: jeto i qetë e lër të tjerët të jetojnë, duke dhënë maksimumin nga ana jote – jo për të mëshiruar – por për të përkrahur e mbështetur këta fëmijë, këta persona e familjet e tyre, për t’u mundësuar atyre t’i kenë më të lehtë hapat në integrimin në rrugën e jetës. E kjo, pa ngarkesa të kota mbi ata me paragjykime, dallime, ndërlikime, polemika boshe, që nuk i bëjnë mirë askujt: si atij që i krijon ato polemika, e gjithashtu, atij të cilin mund ta lëndojnë apo pengojnë.
Mundohu të informohesh mbi këtë çështje ti i pari, që të kesh mundësi të informosh apo sensibilizosh me kontributin tënd edhe persona të tjerë më pas në lidhje me të!
Pikërisht, duke parë mungesën e informimit të drejtë dhe mbijetesën e miteve kundrejt fakteve në shoqërine shqiptare për personat me Sindromën Down (fatkeqësisht dhe në mes mjekësh e specialistësh të shërbimeve publike shëndetësore) për më tepër, mungesën e shërbimeve të duhura, të specializuara për fëmijët me Sindromën Down, për përkrahjen dhe mbështetjen e prindërve me përditësimet dhe informimin e nevojshëm për t’ju ardhur në ndihmë fëmijëve të tyre, mungesën e përditësimeve dhe kurseve të aftësimit për jetën për personat mbi 18 vjeç me sindromën Down dhe sesi në kompleks, të gjitha këto, vonojnë zhvillimin e fëmijës, pavarësinë e tyre dhe integrimin në shoqëri, Emanuela Zaimi, pas dy vitesh punë vullnetare sensibilizuese dhe përpjekjesh për të ndryshuar këtë aspekt në shoqërinë tonë, nënë e Arbit, 2 vjeç me sindromën Down, vendosi të institucionalizojë përpjekjet e saj duke themeluar kështu, të parën në llojin e misionit të saj në Shqipëri, Down Syndrome Albania – DSA.
Një ndër çështjet parësore të vëmendjes së DSA do të jetë promovimi, mbrojtja dhe lobimi i të drejtave të personave me sindromën Down, bazuar në Konventën e të Drejtave të Njeriut dhe Konventën e të Drejtave të Personave me Aftësi të Kufizuar.
Ndërkohë, sjellim një fragment të shkëputur nga letra që Emanuela, i dedikon të birit, Arbit 2 vjeçar:
”Shpesh e kam pyetur veten bir, se ç’do të kisha bërë unë, po të kisha mësuar për kromozomin tënd ekstra në një kohë kur, me anë të mjekësisë, mund të kisha pushuar ekzistencen tënde. Nuk e di ç’do të kisha bërë…
Nuk gjykoj as ata prindër e nëna që kanë pasur mundësi ta zbulojnë dhe kanë marrë një vendim “ të drejtë ” për ta. Nuk gjykoj as shkencëtarët që bëjnë punën e tyre. Thjesht do të doja që, para se të merrnin (marrin) vendime të tilla, të gjithë të kishin mundësi të shikonin e të ndjenin rëndësinë e “ farës ” tënde, të paktën për ne, nënat.
Unë jam shumë e lumtur që kam fatin të shijoj ekzistencën tënde dhe i falem Zotit (universit, natyrës, fatit.. ) për dhuratën e madhe, për Ty!”
Tenori shqiptar me famë botërore, Saimir Pirgu, i cili ndër të tjera, këto ditë u vlerësua me çmimin «Pavarotti i Artë» – është ambasador i kësaj çështjeje fisnike, për Down Syndrome Albania.
Shkëmbejmë disa përshtypje me të, lidhur me çështjen që ai ka mbështetur e që përfaqëson nëpërmjet imazhit të tij si artist.
Ndër të tjera, tetori, është muaji i sensibilizimit për personat me këtë sindromë.
Përshëndetje Saimir, faleminderit që vjen sërish mes nesh në Albania News.
Kam kënaqësinë edhe unë gjithashtu, të përshëndes sërish, ju edhe lexuesit tuaj.
Si mbërriti njohja nga ana jote me shoqatën Down Syndrome Albania?
Ka qenë një rastësi.
Zonja Emanuela Zaimi – që është edhe themeluesja e këtij fondacioni – më pati shkruar një mesazh në postën time personale. Sinqerisht, mesazhi më pati mbërritur në një kohë kur isha shumë i ngarkuar profesionalisht, me spostime në U.
S.
A, sa në një skenë në tjetrën dhe mesazheve që më vinin, ndoshta nuk arrija t’u përgjigjesha që të gjithëve. I lexoja ato që më vinin nga zyra e shtypit e mundohesha që atyre që më jepnin përshtypjen e të kërkuarit nga ana ime të një vëmendjeje më të theksuar, t’ u jepja përparësi duke i vendosur nga një shenjë dalluese..
Kështu ndodhi edhe me mesazhin e Emanuelës: ai krijoi tek unë menjëherë, ndjesinë e kërkimit të një përqendrimi e respekti të veçantë nga ana ime në të lexuarit e tij, ndaj vendosëm të takoheshim bashkë. U takuam në Durrës e nga ky takim, arrita në përfundimin që, vështirë të kishte çështje më hyjnore se kjo, që të kërkonte mbështetjen time. Jo vetëm kaq: vendosa, jo thjesht të jem mbështetës i çështjes së tyre, por të mundësoja përhapjen e zërit të tyre – që deri atëherë, në Shqipëri nuk kishte qenë edhe aq i dëgjuar – nëpërmjet zërit tim! Unë dëshiroj, me dashamirësinë më të madhe, të jem zëri i kësaj çështjeje.
Përtej sinjalizimit dhe kontaktimit që t’u bënë në lidhje me këtë shoqatë: përse vendose të mbështesësh pikërisht këtë çështje, përse sindroma Down?
Nuk ka ndonjë ‘përse’ të veçantë, sinqerisht. Nuk kam ndeshur raste të tillë në familje apo në të afërm. Por njëkohësisht, dua të theksoj se, ndërkohë që për çështje të tjera, që kanë nevojë për mbështjetje veçanërisht në Shqipëri, siç është rasti i ndihmesës ndaj fëmijëve jetimë – një çështje tjetër kjo, që e kam për zemër ta mbështes, pasi është edhe e lidhur me faktin se babai im ka qenë jetim – është folur e diskutuar, është ‘ngritur zëri’, për çështjen dhe gjendjen e fëmijëve apo personave me sindromën Down në Shqipëri, çuditërisht, unë nuk kisha dëgjuar deri në ato momente.
Prandaj, mendova që të vendos në dispozicion zërin tim, për të bërë të mundur dëgjimin më të shpejtë e më të drejtpërdrejtë, edhe të zërit të tyre, nga opinioni publik, nga qytetarë apo institucione.
Sa ndikon informimi dhe sensibilizimi i opinionit publik shqiptar, shtytja e tij drejt solidaritetit nën formën e mbështjetjes objektive ndaj kësaj çështjeje?
Mendoj se shoqëria shqiptare – e ngarkuar përgjithësisht me peshën e problemeve të ndryshme të theksuara ekonomike e shoqërore – e ka pasur të vështirë, të paktën deri tani, jo vetëm njohjen e përhapjen e informacionit mbi këtë çështje, por edhe gadishmërinë e çiltër në të diskutuarit rreth saj. Nëse nuk ekziston ky raport i duhur ndërmjet informacionit dhe të qënit i gatshëm si qytetarë, si prindër e si institucione, në përballjen me çështje të tilla, është i vështirë mundësimi i shtrirjes dhe shtjellimit të çdo lloj argumenti si ky, apo të tjerëve, të ngjashëm me të.
A ke mbështetur më parë nisma të këtij lloji në vendin ku jeton, në Itali?
Po, kam mbështetur.
Kam marrë pjesë në ndeshje futbolli solidariteti në Itali, organizuar nga UNICEF, për çështje të lidhura me përkrahjen e fëmijëve të varfër në botë, për mundësimin e një jete më të mirë për ta.
Në të njëjtën kohë, jam testimonial për një institucion amerikan në mbështetje të fëmijëve jetimë e të mundësimit nga ana e tyre të frekuentimit të shkollave e luftën kundër analfabetizmit, sidomos në disa vende të Afrikës.
Kemi organizuar – së bashku me kolegë të tjerë artistë – koncerte bamirësie, të ardhurat e të cilëve, janë vënë tërësisht në shfrytëzim të ndihmës ndaj kësaj çështjeje – të tillë që, të parin, e kemi organizuar në 2009 – ën e të dytin, në 2012 – ën. Vëmendja dhe ndjeshmëria ime, i janë drejtuar gjithashtu, edhe gjendjes së fëmijëve jetimë në Shqipëri.
Çfarë mund të bëjnë figura të njohura publike shqiptare të fushave të ndryshme, për t’u vënë në shërbim të çështjeve të tilla fisnike? Si do të kontribosh ti konkretisht për DSA?
Mendoj se në Shqipëri ekzistojnë të gjitha mundësitë nga ana e figurave politike apo kulturore e artistike – që me fuqinë, famën ose pozicionin e tyre – të vihen në shërbim të çështjeve që meritojnë vëmendje.
Personat të cilëve t’u adresohen vëmendja apo përkushtimi nga ana jonë, janë qënie njerëzore – i yni duhet të jetë një detyrim kryesisht njerëzor përkundrejt tyre – janë pjesë përbërëse e shoqërisë sonë dhe si të tillë, kanë nevojë që edhe zëri i tyre të jetë më i konsideruar në shoqëri. Edhe ata kanë nevojë që secili prej tyre, të nxjerrë në dukje anët vetjake më të mira – që pa dyshim, secili prej tyre mbart – e të gjithë, të vënë së bashku, të kontribojmë në shoqëri sipas potencialitetit personal e me dinjitetin që secili meriton.
Unë personalisht, në muajin tetor, do të jap një koncert bamirësie në Tiranë, në shërbim të mbështetjes ndaj çështjes së fëmijëve dhe personave me sindromën Down, për të bërë të mundur – ndër të tjera – që shoqata e re e krijuar të arrijë të njihet sa më shumë nga opinioni publik shqiptar e kudo.
U vura në dijeni gjithashtu, që në Kosovë, shoqata analoge me atë në Shqipëri, ekziston prej më shumë kohësh dhe ka një veprimtari aktive e dëshiroj që e njëjta gjë të ndodhë sa më shpejt edhe në Shqipëri, përsa i përket rrugëtimit në veprimtarinë e saj të frytshme të Down Syndrome Albania.
Cili është mesazhi që dëshiron të përcjellësh për të sensibilizuar opinionin publik për këtë çështje?
Të japim një mundësi të gjithë, ashtu siç i kemi mundësitë apo kushtet tona – por me e rëndësishmja – të mos i mbyllim sytë përpara nevojave që kanë fëmijët dhe personat me sindromën Down, për të arritur integrimin e tyre të plotë në shoqëri.
Saimir, duke të të falenderuar për këtë bashkëbisedim, nuk mundem mos të të drejtoj urimet e mia më të mira, ato nga ana e redaksisë dhe e lexuesve tanë – jo vetëm për mbështetjen ndaj kësaj çështjeje – por edhe për çmimin me të cilin u vlerësove prej pak ditësh, atë «Pavarotti i Artë».
Ky çmim – mëse i merituar prej teje – na bën të gjithëve krenarë, si shqiptarët brenda, ashtu edhe ata jashtë Shqipërisë.
Ju falënderoj përzemërsisht.
Mund të shtoj se vlerësimi me këtë çmim, është për mua një nder i madh e jo vetëm kaq: është një risjellje në kujtesë e çasteve të përjetuar me mjeshtrin e madh, Luciano Pavarotti. Një ripërshkrim i rrugëtimit tim në fushën e artit zanor, nëpërmjet udhëzimeve e mësimeve të tij, në bashkëudhëtimin njerëzor të marrëdhënieve tona miqësore, që pata fatin të krijoja me të, që kur isha në moshën 19 vjeçare.
Më shfaqen vetvetiu në këto çaste emocionuese për mua, kohët kur unë isha thjesht një student i ri, i sapo mbërritur në Bolzano, nuk njihesha prej emrit Saimir Pirgu, por isha thjesht si ajo bleta që shkon në kërkim të nektarit më të mirë. E unë këtë nektar, pata fatin që ta gjej tek i madhi, Pavarotti! Unë isha i etur për të përfituar më të mirën prej mësimdhënies së tij.
Të gjitha mësimet e tij, më kanë shërbyer në jetën time personale e atë artistike, udhëzime që, ndoshta në atë kohë kur takoheshim shpesh të dy – edhe disa herë në ditë – qoftë për të konsumuar një pjatë ‘tortellini’ apo për të luajtur një lojë ‘briscola’ letrash, nuk ua vëreja menjëherë efektin e tyre.
Atëherë kisha përshtypjen se ndoshta, duke qenë në kontakt me një mjeshtër të një kalibri të tillë, për mua do të kishte qenë e lehtë të mbërrinin më shumë kontrata për koncerte të ndryshëm. Por jo, ndodhte e kundërta. Kjo, edhe për faktin se mjeshtri im i paharruar, Luciano, nuk e shihte të udhës që të rekomandonte emrin tim, me bindjen se në skenë, përgjegjësia do të ishte veçse e imja e personalizimi i një opere, gjithashtu.
Tani, në largësi kohore nga largimi i tij nga jeta, për mua u konkretizuan pritshmëritë e tij përkundrejt meje: suksesi!
Për këtë sukses, unë atij i jam mirënjohës pafundësisht. Mjeshtri Luciano Pavarotti mbetet për mua një muzë që më frymëzon në momentet e bukura të jetës sime e që, njëkohësisht, më këshillon e më jep forcë, në momente problemesh teknike apo lodhjeje. Është si një dritare me ajër të pastër për mua, në të cilën mbështetem për të ushqyer mushkëritë, sa herë që e ndjej të nevojshme.
