Sot, më 5 Tetor, festohet dita Botërore e Mësuesit. Në nivel kombëtar, në Shqipëri, si festë të mësuesit ne kemi 7 Marsin, në të njëjtën kohë, çdo shtet mund të festojë për këtë në çfarëdo date, sipas traditës apo historisë së tij.
Por në kalendarin e UNESCO-s, 5 Tetori është Dita Botërore përkushtuar mësuesve, datë e përcaktuar që prej vitit 1993.
Dita Botërore e Mësuesit 2014 fton qeveritë ndërkombëtare, organizata të ndryshme apo qytetarët e thjeshtë që të përhapin mesazhin: ”Të investosh për mësuesit, është themeltare”.
Mësuesit e aftë dhe edukuesit, janë tejet të rëndësishëm për të kuptuar, frymëzuar, informuar, edukuar, drejtuar, për të nxitur formimin intelektual, shoqëror e emocional të brezit të ri, për një shoqëri më të mirë, formimi i së cilës fillon me përgatitjen e individit.
“E di se me kë jam takuar e kam pirë një kafe sot?” – më pati thënë një shoqe fëmijërie para pak kohësh, në një nga bisedat tona telefonike, në ato që bashkojnë zërat e mendimettanëpër njëra – tjetrën, ngaShqipëria, në Itali në këtë rast.
“Me kë?” – e pata pyetur..
“Me mësuesen tonë të klasës së parë, Neza Qoku, mendo..!” – m’u përgjigj ajo..
Për pak nuk po u besoja veshëve: jo sepse kjo, është një dukuri aq pak e arritshme apo e parealizueshme, por gjithsesi, thjesht për hapësirën kohore që na ndan nga disa persona të veçantë të lidhur me fëmijërinë tonë – përveç largësive gjeografike për ne që jetojmë tashmë prej një jete jashtë Shqipërise e që kthehet në një element shtesë për ndërlikim të këtyre dukurive – fjalët e shoqes sime të vjetër, më tingëlluan të veçanta, ndryshe nga ato të bisedave tona të zakonshme e shkaktuan tek unë, nuk mundem ta mohoj, një sens ‘zilie’..
Nuk mund të kishin një efekt të zakonshëm tek unë ato fjalë, sepse ishin të lidhura me rikthimin drejt meje në kujtesë, të një personi kaq të veçantë, siç është mësuesja e klasës së parë!..
Sfidoj këdo që më thote se, mësuesen e klasës së parë, nuk e mban mend! Vështirë, shumë vështirë mendoj, për gjithkënd. Epra, ishte ajo grua aq e përgatitur profesionalisht- sotështë në moshë të thyer – aq e pasur me veti njerëzore, aq fisnike, aq e dashur, e kujdesshme, një nënë e dytë për të gjithë ne, që na mësoi të shkruajmë e të lexojmë.
Por, kujdes: jo thjesht njohjen e ngurtë të gërmave, tingujve, zanoreve apo bashkëtingëlloreve. Jo thjesht sesi të lexojmë apo krijojmë, sesi të interpretojmë një mendim, sitë numërojmë e të zgjidhim një problem, por mësimdhënia saj ishte e lidhur për ne, me mësimin e vetë jetës, që në hapat e parë të ndërgjegjësimit nga ana jonë për këtë të fundit.
Ajo ishte një mësuese për jetën! Lidhur me tërësinë: komunikim, mësim, shkrim, lexim aposjellje. Të ishte, nga ana tjetër, edhe brezi i viteve ’80, në rastin tonë përkatës, kaq i veçantë në Shqipëri?
Ndoshta po. Ndoshta sepse, ishte brezi që përjetoi fuqishëm kalimin nga një sistem në tjetrin për atë vend, e kjo nuk ishte pak.
Gjithsesi, aftësitë e mësuesve e profesorëve shqiptarë të atyre viteve, niveli i mësimdhënies në Shqipëri – sistemi arsimor përgjithësisht, përveç të konsideruarit fortësisht sishtyllë e shoqërisë -mendoj se mbeten në kujtesën, në zemrën, në respektin e stimën e mijëra shqiptarëve.
Shpresoj dhe uroj që edhe mësuesit e sotëm të kujtohen në largësi kohore, nga ish-nxënësit e tyre, me të njëjtin intensitet dashurie, mirënjohjeje e respekti, si ai që kultivojmë ne, për tanët.
Që, kur dikush të të pyesë, si nxënës apo student, për mësuesin apo profesorin tënd, t’i përgjigjesh me krenari:
”Po, unë kam pasur fatin të jem njeri prej nxënësve të atij Profesori apo të asaj Mësueseje!”..
